Halverwege de jaren '90 had ik, na flink wat studie, opnieuw behoefte aan 'geestelijke verdieping', verruiming zeg ik nu. In Amsterdam Oost volgde ik een cursus 'Boeddhisme', verdiepte me in de geschiedenis en theorie ervan en begon met mediteren. Stil zitten en 'het verminderen van die niet aflatende activiteit van m'n hersenen', dat was wat ik echt moest leren, zo bleek. Dus een kussentje gekocht en doen, liefst dagelijks.

 

Hoewel juist in drukke tijden dagelijks mediteren bijdraagt aan het houden van 'overzicht', zegt ervaring me nu, kwam hier onder andere door gedoe met wonen en verhuizen toch de klad in.

 

Tot ik een jaar of 15 geleden in een winkeltje aan de Zeedijk werd aangesproken door Riëtte van het Dharmahuis aan de Geldersekade in Amsterdam, met de vraag of dat iets voor mij zou zijn, mediteren. Vanaf toen liep ik wekelijks naar haar sousterrain waar zowel de theorie van het Boeddhisme en het mediteren, als de praktijk van het zitten, uitgebreid aan de orde kwamen.

  

Wat zo fijn is aan samen mediteren, is dat het de verbinding die er met anderen is, de verbinding tussen hoofd en hart sneller en effectiever doet ontstaan. Het dit mogen doen in een ruimte die spiritualiteit 'ademt', noem ik een 'kado'.

 

Twee keer per maand, op donderdagavond, mediteer ik er nog altijd. Eens per maand elders in de stad, eveneens met anderen. Én thuis, 's avonds voor het slapen gaan, 20 minuten. Hoewel dat soms toch nog een voornemen blijkt.

 

Nu denk ik: waarom heb ik het mediteren niet jong geleerd? Veel overbodige gedachten waren me dan bespaard gebleven.

Maar misschien is dat wel ouder worden: door mediteren leren wat je wilt denken en voelen.

 

Ans